Sevgili çocuklar, babalarınız ve anneleriniz bu dünyada en kıymetli ve en sevgiye layık

kişilerdir di mi? babalarınızın ve annelerinizin kıymetini onlar hayatta iken bilmek ise her

şeyden önemlidir. İşte size bunun önemini gösterecek bir masal. Haydi, hep birlikte

okuyalım…

Bir varmış, bir yokmuş… Eski zamanların birinde, uzak mı uzak bir memlekette yaşayan

mutlu bir aile varmış. Ailenin beş yaşında Mehmet adında bir çocuğu da varmış. Mehmet

annesi ve babasını çok severmiş ama arada onları da üzermiş. Biraz yaramazmış, bazen de

bilerek yaramazlık yaparmış.

Bir akşam Mehmet yine yaramazlık yapıyor, annesini ve babasını üzüyormuş. Biraz

mızmızlık yapıyor, annesi yanına gelince susuyor fakat annesi yanından gidince yine

ağlıyormuş. Babası en sonunda dayanamamış ve Mehmet’in odasına gelmiş:

Baba: ‘Oğlum neden ağlıyorsun? Ne istiyorsun, söyle yapalım.’

Mehmet biraz düşünmüş. Neden ağladığını bilmiyormuş aslında. Hatta ağlayacak bir şey de

yokmuş. O anda aklına ilk gelen şeyi söylemiş:

Mehmet: ‘Ben masal dinlemek istiyorum ama bana kimse masal anlatmıyor!’

Babası biraz şaşırmış şekilde sormuş:

Baba: ‘Sen masal dinlemek istediğini söyle yeter ki, ben sana en güzel masalları anlatırım.’

Babası Mehmet’in yanına oturmuş. Onu kucağına almış, başını omzuna doğru yaslatmış.

Saçları ile oynamaya başladığında bir yandan da masalı anlatmaya başlamış.

Masalda kurtlar ve kuzular da varmış, kocaman denizler ve içinde yüzen balıklar da… Küçük

bir çocuğun zihninde canlanacak her şeyi anlatmış babası masal olarak küçük Mehmet’e.

Küçük çocuk masalı dinlerken birdenbire uykuya dalmış.

Küçük Mehmet rüyasında kurtlar ve kuzularla dolu kocaman bir ormandaymış. Kurtlar

kuzulara saldırırken, küçük Mehmet bir kahraman gibi ortaya çıkıp köyün bütün kuzularını

kurtarmış. Köylü onu kahraman ilan etmiş ve Mehmet’e bir sür yiyecek ve içecek hediye

etmiş.

Ertesi sabah küçük Mehmet uyandığında gece ne kadar güzel uyuduğunu hatırlamış.

Babasının ona anlattığı masallar onu hem dinlendirmiş hem de kolayca uykuya dalmasını

sağlamış. ‘Babam bana bu gece nasıl bir masal anlatacak acaba?’ diye merak ederek geçirmiş

tüm gününü.

Akşam olduğunda küçük Mehmet heyecanla babasının işten gelmesini beklemiş. Babası işten

gelip yemeğini yediğinde sabırsızca kendisini bekleyen Mehmet’in yanına gitmiş ve başlamış

yine en güzel masalları anlatmaya. Mehmet babasının sihirli sesi ile hemen uykuya dalmış.

Rüyasında ise babasının anlattığı masaldan esinlenerek yine kahramanlıklarla dolu bir rüya

görmüş.

Günler, geceleri; aylar yılları kovalamış. Mehmet büyümüş, artık gece olunca masalları

dinlemeye ihtiyacı yokmuş. Evden de ailesinden de uzaklaşmaya başlamış. Büyümüş, genç

olmuş, evde takılmak ona sıkıcı gelmeye başlamış. Sürekli olarak arkadaşları ile dışarıda vakit

geçiriyor, gece eve çok geç vakitte geliyormuş. O saatten sonra da ne babası ne annesi onu

görebiliyormuş. Hatta babası ve annesi ‘oğlum arada erken gel de yüzünü görelim’ diye isyan

etmeye bile başlamış.

Günlerden bir gün Mehmet çok ama çok acı bir haberle yıkılmış. Babası kalp krizi geçirmiş

ve vefat etmiş. Mehmet babasının son anlarında yanında değilmiş maalesef. Arkadaşları ile

dışarıda olduğu için babasının son anlarında yanında olamamış. Bunun pişmanlığı ile yanıp

tutuşan Mehmet, babasını kaybetmenin üzüntüsü ile annesinin yanından hiç ama hiç

ayrılmıyormuş. Fakat babasının yeri de özlemi de çok büyütmüş ve hiçbir şey onun yerini

tutmuyormuş.

Mehmet büyümüş, başarılı bir şair ve müzisyen olmuş. Babasının sevgisi ve özlemi ise ona

çok güzel bir şarkı yazdırmış. Bu şarkı baba sevgisi ve özlemi ile yanan tüm çocukların temel

şarkısı olmuş. Mehmet, her seferinde çocuklara tek bir öğüt veriyormuş: Anne ve

babalarınızın kıymetini bilin.

‘Bana bir masal anlat baba

İçinde bütün oyunlarım,

Kurtlar kuzular olsun

Şekerle bal.

Baba bir masal anlat bana

İçinde denizle balıklar

Yağmurla kar olsun

Güneşle ay.

Anlatırken tut elimi, uykuya dalıp gitsem bile.

Bırakıp gitme sakın beni.’