Bir varmış bir yokmuş, Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, deve tellal, pire berber iken ben babamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken, bağdan üzüm bekler, derede odun yüklerken; alem uykuda ben pusudayken, adem oğulları pek çokmuş. Pireye vurdum palanı, kırdı kaçtı kalanı, masalcı masal anlattı, bal ile kaymağı birbirine kattı. Dinledim coştum, sıçradım denize düştüm. Tuttum denizde balık. İnsanoğlunun başından geçenler dağdan taştan, kurttan kuştan daha çokmuş. Zamanın birinde Anne Tekir varmış bir çiftlikte yaşar, alacalı ve renk renk yavruları varmış. Onları emziriyor sevgiyle bakıyor. Bir an önce büyümesi için çaba sarfedermiş. Evin sahibi ninenin onlar için yaptıklarını ve besin vermelerini de anlatmayı atlamazmış.
Bir gün, Anne Tekir gelip. Heyecanla:
- Yavrularım, size müjdeli bir haber vereceğim. Daha geniş, daha korunaklı ve elbiselerle sıcacık olabilecek bir sandık buldum oraya götüreceğim size dedi.
Ve ağzına alıp yavrularını, sahibinin evinde tavan arasındaki sandığa tek tek taşımaya başladı. Tam son yavrusunu götürecekken bir de baktı ki sandık kilitlenmiş. Ev sahibi nine, içinde uyuyan minik yavruları farketmediğinden sandığı kilitleyip gitmiş.
Çok kaygılanıp heyecanlanan Anne Tekir, bunu açamayacağını anlayınca nineye gidip miyavladı. Acıktığını sanan nine ona süt verdi ama Tekir içmeyip sandığın bulunduğu tavan arasına koşup ninenin de peşinden gelmesini sağladı. Sandığı tırmalayarak ona sandığın açılmasını istediğini zor da olsa anlattı. Yavrularını tekrar samanlığa taşıyan ve çok korkan Tekir. Bir daha asla ağzı kapalı birşeylere girmeyeceğini kendi kendine söyleyip yavrularını da uyararak ders çıkarttı.
Yorum Yok