Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde, develer tellal iken eski hamam içinde… Uzak mı uzak diyarların birinde minik bir oğlan çocuğu yaşarmış. Bu oğlan çocuğunun adı Eser imiş. Eser, annesi, babası, babaannesi ve dedesi ile birlikte mutlu mesut yaşarmış. Eser’in ailesinin büyük çiftlikleri, birçok tarlaları, atları, inekleri, tavukları ve daha birçok hayvanları varmış. Eser her gün erkenden kalkar, dedesi ile birlikte atlara yem verir, tavuklara yem verip yumurtalarını toplar, dedesinin inekleri sağmasını izlermiş.

Günlerden bir gün çiftlikteki ineklerden biri yüksek sesle mölemeye başlamış. Eser ineğin sesini duyunca hemen oraya doğru koşmuş. Bir de bakmış ki ne görsün! Hamile olan inek yere yatmış, öylece kalakalmış. Bizim minik oğlan bunu görünce hemen koşup babasına ve dedesine haber vermiş. Vakit kaybetmeden ahıra gelen dede ve baba ineğin doğurmak üzere olduğunu görmüşler.

Babası hemen Eser’e dönerek:

Baba: ‘Eser oğlum, koş hemen veteriner amcaya haber ver’ demiş.

Bizim minik oğlanın yaşı küçükmüş ama elinden gelen işler büyükmüş. Hızlıca fırlamış evden ve kasabanın meydanındaki veteriner amcanın dükkânına atmış kendini.

Eser: ‘Veteriner amca yetiş, bizim ineğimiz doğurmak üzere!’

Veteriner apar topar dükkânını kapayarak düşmüş Eser’in peşine…

Veteriner ve Eser eve geldikleri gibi dedesi ve babası karşılamış onları. Üçü birlikte ahıra girerken Eser’i gelmemesi konusunda uyarmışlar.

Bizim minik oğlan dışarıda bekleyedursun, veteriner ahırda ineği sağlıkla doğurtmuş. Büyük bir sevinçle ahırdan çıkan üçlüyü gören Eser hemen koşarak ahıra doğru yaklaşmış:

Eser: ‘Babacığım, dedeciğim, ineğimiz doğdu mu?’ demiş.

Baba: ‘Evet oğlum, minik mi minik tatlı mı tatlı yavru bir ineğimiz oldu’ diye yanıt vermiş.

Eser çok heyecanlanmış. Hemen içeri girip minik yavruyu görmek istiyormuş. Ama dedesi karşı çıkmış:

Dede: ‘Dur oğlum, hele inek biraz dinlensin, ne bu acelen?  Yarın gelir görürsün’ demiş.

Bizim minik oğlan dedesinin bu tavrı karşısında çok üzülmüş ancak bir şey dememiş.

Akşam olunca herkes yemek masasının etrafında toplanmış. Her akşam neşeli olan Eser’in bu akşamki durgun halleri annesinin hemen dikkatini çekmiş:

Anne: ‘Güzel oğlum neyin var senin? Neden yemek yemiyorsun?’ demiş.

Eser: ‘Anneciğim ben yeni doğan ineği görmek istiyorum ama dedem buna izin vermiyor. Yarın görürsün diyor. Oysa ben şimdi görmek istiyorum. O yavru ineği çok ama çok merak ediyorum.’ Diye yanıt vermiş.

Bunu duyan annesi oğlunun üzülmesine dayanamamış:

Anne: ‘Güzel oğlum sen şimdi yemeğini ye, yemekten sonra ben seni götüreceğim, tamam mı?’ demiş.

Eser o kadar mutlu olmuş ki sevincinden annesinin boynuna atlamış. Yemeğini hızlıca yemiş ve annesi ile birlikte ineğin yanına gitmişler. Ahır çok karanlık olduğu için, ışık da yetmediği için, Eser ineğin yavrusunu ancak uzaktan görebilmiş.

Bizim minik oğlan gece yatağa yatmış ama aklı da fikri de minik yavrudaymış. Onun ne kadar tatlı olduğunu düşünüverirken uyuyakalmış.

Sabah olduğunda erkenden uyanan Eser, heyecanla kahvaltısını etmiş ve dedesinin yanına koşmuş:

Eser: ‘Dedeciğim! Bugün bana minik ineği göstereceğine söz vermiştin. Haydi, kalk gidelim! Lütfen, lütfen !’ demiş.

Eser’in heyecanını gören dede gülümseyerek tamam demiş. İkisi de el ele tutuşup yavru ineğin yanına gitmişler. Sonunda yavru ineği tam olarak gören Eser çok mutlu olmuş.

Yavru ineğin yanına giden bizim küçük oğlan başlamış inekle konuşmaya:

Eser: ‘Korkma küçük tatlı inek. Ben senin arkadaşınım.’ Demiş.

Dedesi torununun bu ineği ne kadar çok sevdiğini görebiliyormuş.

Dede: ‘Eserciğim, bu tatlı ineğin adını sen koymak ister misin?’ demiş.

Bizim küçük oğlan bu duruma çok sevinmiş ve hemen isim düşünmeye başlamış. En sonunda:

Eser: ‘Buldum! Onun adı artık Sarıkız olsun.’ Demiş.

Eser artık her gün sabah erkenden kalkıp, Sarıkız’ın yanına gitmiş. Sarıkız’ın tüm bakımı ondan sorulur olmuş. Sarıkız da artık Eser’i tanıyormuş ve Eser’den hiç korkmuyormuş. Eser ve Sarıkız çok iyi anlaşmış ve hep birlikte büyümüş, hayat da böyle devam etmiş durmuş…